Już od szeregu wielu lat mam tę możliwość bycia na co dzień z ludźmi, których koleje życia bywały tak bardzo trudne, że często słyszę w ich głosie rozgoryczenie i wątpliwości. Wojenna tułaczka, która wiodła wielu z nich aż na Syberię, a potem szlakiem krajów arabskich i afrykańskich doprowadziła w końcu nie do ziemi ojczystej, ale obcej. Nie pogodzili się z … czytaj więcej →
Zmartwychwstały Chrystus po swojej męce i śmierci powraca do swoich uczniów. Każdego dnia, począwszy od Wielkiej Nocy, Ewangelie opowiadają o tych spotkaniach. Jest taki zwykły, że Maria Magdalena wzięła Go za ogrodnika. Do uczniów zaś wystraszonych przychodzi pomimo zaryglowanych drzwi i tłumaczy, że tak być musiało. Tak wypełniły się Pisma. Pokazuje swoje rany na rękach, na nogach. Żeby ich przekonać, … czytaj więcej →
Maria Magdalena ze swoim pośpiechem – bo jak pisze św. Jan „pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, udała się do grobu” – jest mi taka bliska, jak zresztą każdemu człowiekowi. Bo któż z nas nie przeżywał już, albo jest w trakcie doświadczenia, kiedy grób staje się bliższy, niż był przedtem? Nie dlatego tak piszę, że z … czytaj więcej →
W Glasgow znajduje się obraz namalowany przez Salvadore Dali. Patrzę na Ukrzyżowanego. Wciąż wisi nad światem. Zwiedzający stają się teologami nawet nie wiedząc o tym, bo przecież nie można nie zauważyć, że tak właśnie patrzy Bóg Ojciec na świat – poprzez swojego Syna. Ktoś przeciął płótno tego obrazu nie zdając sobie nawet sprawy, że w momencie kiedy Jezus umierał „zasłona … czytaj więcej →
Wskrzeszenie Łazarza, które opisuje dzisiejsza Ewangelia św. Jana, jest ze wszystkich cudów Jezusa najbardziej dramatyczne. Łazarz mieszkał razem ze swoimi siostrami Marią i Martą w Betanii, niewielkiej wiosce położonej opodal Jerozolimy, na stoku Góry Oliwnej. Pan Jezus był częstym gościem w ich domu. I oto kiedy przebywał w okolicy za Jordanem dotarła do Niego wiadomość o chorobie Łazarza: „Panie, zachorował … czytaj więcej →
Słowo Boże minionej niedzieli odmieniło nie tylko Samarytankę, ale również wielu mieszkańców miasteczka Sychar. A stało się to możliwe między innymi dlatego, ponieważ ona przyprowadziła ich do Jezusa. Tylko Bóg jeden wie jak wielu ludzi, wciąż i nieustannie, umie patrzeć sercem. Wtedy można widzieć, nie oczami ciała, mówiącego do nich Pana. Święty Antoni pustelnik spotkał na drodze swojego życia niewidomego … czytaj więcej →
Mieszkańcy samarytańskiego miasteczka, zwanego Sychar, uwierzyli w Pana Jezusa. Dlaczego uwierzyli? Przecież wszystko co się wydarzyło przy studni Jakubowej – to po prostu – rozmowa Przechodnia, który, będąc spragniony z powodu upału, chciał napić się wody. Tak rozpoczął Pan Jezus rozmowę z Samarytanką: „Daj mi pić”. Święty Jan, opisując to spotkanie, nie pominął nawet takich szczegółów, że Jezus był zmęczony … czytaj więcej →
Pan Jezus prowadzi człowieka „na górę wysoką osobno”, aby pokazać coś zupełnie niewyrażalnego słowami. Mówimy – Przemienienie Pańskie. Jaki jest kontekst tego wydarzenia? Tuż przed górą Tabor Chrystus zapowiada, że „musi iść do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie”. I zaraz dodaje, mówiąc wyraźnie swoim uczniom: „Jeśli … czytaj więcej →
Niedawno minął Adwent i Boże Narodzenie a tu już Liturgia Kościoła daje nam do przeżywania szczególny okres – czas Wielkiego Postu. Ciemny fiolet bardzo dobrze wprowadza w ten nastrój, że oto zaczyna się coś ważnego i poważnego: czas pokuty, tzn. wewnętrznej przemiany. Nasze głowy już są posypane popiołem. I usłyszeliśmy słowa nad nami wypowiedziane: „Nawracajcie się i wierzcie Ewangelii.” Również … czytaj więcej →
Cyprian Kamil Norwid w liście do pani Trębickiej napisał: “Mam takie przekonanie, że jest tam Ktoś nad nami, co widzi wszystko i wie wszystko — a tak możny, że nigdy Dobroci Jego nie zabraknie dla nas biednych tu ludzi. Jest bo Pan Bóg na niebie, nie tylko pokąd Weń wierzymy, ale i w takich nawet chwilach, w których otoczy nas … czytaj więcej →
To było takie proste, gdy przychodziłeś podrapany, posiniaczony, rozżalony, rozbeczany, wgramolić się jej na kolana i wtulić głowę, i słuchać, jak jej serce bije. Serce, które na pewno kocha. Płacz przechodził w pochlipywanie. Odpływała gorycz. Było ci dobrze, tak dobrze, że aż zasypiałeś.
Potem przyszedł okres, gdy denerwowała cię jej dobroć. Nie mogłeś znosić jej milczenia i smutnego spojrzenia, gdy coś złego zrobiłeś. Niechby zrobiła awanturę, niechby krzyczała, a nawet zbiła.
Potem poszedłeś w świat. Z wielkimi planami i nadziejami, pełen wiary w ludzi. A teraz wracasz. Tak jak wtedy: rozżalony. Do niej. W pokoju jest cicho, czyściutko jak dawniej, matka pomiędzy starymi meblami krząta się ucieszona, żeś przyszedł. ,,Może się herbaty napijesz?". Napijesz się, bo to ci da okazję do zatrzymania się tu dłużej. Ona nie wie i nigdy nie będzie wiedzieć, jak ci tego powrotu było trzeba. Może później podejdzie i pocałuje twoją głowę, nie wiedząc jak bardzo na to czekałeś. Czujesz, jak odpływa twoja złość, nienawiść, rozgoryczenie, jak bierzesz w siebie światło, jej dobroć.
Przez te lata, które minęły, spiętrzyło się w tobie zło, stwardniałeś, skrzepłeś w egoizmie, stykając się z surowym światem.
Teraz w czasie nabożeństw majowych przychodzisz do Niej przez modlitwy, pieśni - obcujesz z Nią. Czujesz, jak odpływa od ciebie zło, jak bierzesz w siebie światło - Jej dobroć.
z: Ks. Mieczysław Maliński, Wszystkie nasze dzienne sprawy, Veritas 1978, ilustr. A. Głuszyński
This website passes cookies to your browser which are used to provide essential website functions such as enabling your shopping cart, to save your preferences and to monitor usage of our website. For more information on which cookies we use and why, and information on how to disable cookies please read on.
If you continue to use our website then you are agreeing to our use of cookies.
