Gazeta Niedzielna

święty Maksymilian Maria Kolbe

prezbiter i męczennik

Urodził się 8 stycznia 1894 r. w Zduńskiej Woli koło Łodzi. Jego rodzice trudnili się chałupniczym tkactwem. Ponieważ nie było wtedy szkół polskich, a rodzice nie chcieli posyłać dzieci do szkół rosyjskich, więc pierwsze nauki pobierał w domu. Sam uczył się czytania, pisania i rachunków. Wkrótce zaczął pomagać rodzicom w sklepie. Miał wielkie zdolności matematyczne.

Od najwcześniejszych lat wyróżniał się szczególnym nabożeństwem do Matki Bożej.

Wstępując do zakonu franciszkanów, przyjął imię Maksymilian. Ponieważ był bardzo zdolny, przełożeni wysłali go na studia filozoficzne i teologiczne do Rzymu. Ukończył je z dwoma dyplomami doktoratu: z filozofii i teologii. W 1918 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W pracy apostolskiej posługiwał się najnowocześniejszymi środkami. Gorliwie szerząc cześć Maryi Niepokalanej, założył stowarzyszenie ludzi oddanych apostolstwu – „Milicję Niepokalanej”. Celem tego stowarzyszenia była walka o nawrócenie grzeszników. Członkowie mieli się oddawać na całkowitą i wyłączną służbę Maryi i codziennie powierzać Jej los grzeszników. Temu programowi Maksymilian oddał się z całym zapałem i pozostał mu wiernym aż do śmierci. W 1922 r. zorganizował wydawnictwo oraz redakcję „Rycerza Niepokalanej”, który z czasem zdobył sobie niezmiernie wielką popularność w Polsce i za granicą. Czasopismo stale zwiększało swój nakład. W ciągu pięciu lat (1922-1927) z 5 tys. wzrósł on do 70 tys. egzemplarzy! Na pięciolecie pisma otrzymano wiele listów gratulacyjnych od biskupów oraz błogosławieństwo papieża Piusa XI. Maksymilian powołał nowe placówki pisma w Grodnie i Teresinie pod Warszawą, który nazwano wkrótce Niepokalanowem. W 1930 r. wyjechał do Japonii, gdzie stworzył tamtejszy Niepokalanów oraz nową wersję „Rycerza Niepokalanej”, który po kilku miesiącach miał już nakład 25 tys. egzemplarzy. W roku 1934 poświęcono tam także nowy kościół. W 1936 r. Maksymilian wrócił do Polski i podjął starania o otwarcie nowych ośrodków w Belgii i na Litwie. Był dwukrotnie aresztowany przez Niemców: po raz pierwszy na początku okupacji, po raz drugi w roku 1941. Osadzono go na Pawiaku, a w kilka miesięcy później przewieziono do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Tam wszystkim dawał przykład cierpliwości. Przyjął dobrowolnie śmierć w bunkrze głodowym zamiast innego więźnia. Dobity zastrzykiem z fenolu zmarł 14 sierpnia 1941 r. Beatyfikował go Paweł VI w 1971 r., kanonizował w 1982 r. Jan Paweł II.

na podstawie: www.brewiarz.pl



Fundacja Veritas

Historia fundacji

Księgarnia Veritas

Przejdź do księgarni

Artykuły


Myśl tygodnia

MAŁEJ WIARY

Słaby człowiek jest agresywny. Wszystkich podejrzewa, że chcą go zniszczyć. To splot urazów, kompleksów, pretensji, uprzedzeń. Nie ma się jak do niego dostać. Nawet nie można go pogłaskać. Cokolwiek by ktoś do niego powiedział, jakkolwiek by się wobec niego zachował, wszystko to odczytuje jako atak na siebie. Zacieśnił się do obrony przed zniszczeniem.

Nie bój się. Nikt nie jest w stanie cię zniszczyć, jeżeli tylko ty tego nie chcesz.

z: Ks. Mieczysław Maliński, Wszystkie nasze dzienne sprawy, Veritas 1978, ilustr. A. Głuszyński