Kiedy miała 20 lat utraciła oboje rodziców. Po studiach nauczycielskich pracowała przez dwa lata w szkole. Próbowała poświęcić się na wyłączną służbę Bożą, ale z powodu słabego zdrowia nie chciano jej przyjąć do zakonu. W 1874 r. wstąpiła do Sióstr Opatrzności, u których przebywała 6 lat. Zakon został założony do opieki nad sierotami. Po złożeniu ślubów została przez założyciela, biskupa Lodi, mianowana przełożoną zakonu. Miała wówczas 27 lat. W 1880 r. założyła z siedmioma towarzyszkami zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Serca Jezusowego, którego celem była praca zarówno wśród wierzących, jak i niewierzących. W 1888 r. w Rzymie założyła dom zgromadzenia. Tam też złożyła ze swoimi towarzyszkami ślub pracy na Wschodzie. Potem, po zetknięciu się z biskupem Placencji, Scalabrinim, zainteresowała się losem włoskich emigrantów za oceanem. Leon XIII zachęcił ją, by tam podjęła pracę ze swoimi siostrami. Papież zwolnił ją od ślubu pracy na Wschodzie. Siostry udały się więc do Stanów Zjednoczonych. Pracowały w oratoriach świątecznych, w więzieniach, w katechizacji, szkolnictwie parafialnym, posługiwały chorym. Za oceanem powstało wiele nowych domów. Wkrótce powstały też domy w Chinach i Afryce. Zmarła w 1917 r. Zostawiła 66 placówek i 1300 sióstr. Proces kanoniczny odbył się w trybie przyspieszonym, tak że już w 1938 r. papież Pius XI dokonał beatyfikacji, a w 8 lat później papież Pius XII kanonizował ją. Franciszka jest patronką emigrantów.
na podstawie: www.brewiarz.pl