Zajmowała się pracą charytatywną wśród ludności wiejskiej, a w 1863 r. wspierała powstańców, za co znalazła się wraz z kilkutygodniową córeczką w rosyjskim więzieniu. W 1869 r. mąż jej uległ atakowi paraliżu i stracił władzę w nogach. Przez pięć lat starannie go pielęgnowała. Po jego śmierci wyjechała z córkami do Rzymu. Tam znowu zapragnęła życia zakonnego. Poznała generała zmartwychwstańców, który stał się jej spowiednikiem i przewodnikiem duchowym. Pod jego wpływem postanowiła wraz z córką założyć żeńską gałąź zgromadzenia, do którego należał. Po pokonaniu wielu przeciwności zmartwychwstanki zostały zatwierdzone jako zgromadzenie kontemplacyjno-czynne, którego zadaniem było nauczanie i chrześcijańskie wychowanie dziewcząt. Założone przez nią zgromadzenie rozwijało się dynamicznie. Jesienią 1891 r. otworzyła pierwszy dom. Za jej życia powstało 18 domów, w których pracowało 214 sióstr zmartwychwstanek, i 16 związanych z ich duchowością zgromadzeń świeckich apostołek zmartwychwstania. W roku jej beatyfikacji w 54 domach w Polsce, Anglii, Argentynie, Australii, Kanadzie, Tanzanii, Stanach Zjednoczonych, we Włoszech i na Białorusi pracowało 512 sióstr oraz 322 apostołki. Siostry wykonują wiele posług, m.in. pracują jako nauczycielki, wychowawczynie, katechetki, zakrystianki, organistki, animatorki oazowe i pielęgniarki. Zmarła w Krakowie w 1913 r. W 2007 r. została ogłoszona błogosławioną.
na podstawie: www.brewiarz.pl