W 1936 r. rozpoczęła nowicjat, rok później złożyła pierwsze śluby zakonne. W tym samym roku zaczęła pracować w szpitalu w Humennej. Swoje obowiązki wypełniała sumiennie i z oddaniem. Wkrótce zaproponowano jej pracę w szpitalu w Bratysławie. W centrum życia stawiała spotkanie z Jezusem we Mszy św. Często modliła się i spisywała swoje refleksje, z których powstał zbiór Notatki duchowe. W tym czasie w Czechosłowacji rozpoczął się okres brutalnych prześladowań Kościoła przez komunistów. Tysiące księży trafiło do więzień i obozów pracy, likwidowano zgromadzenia zakonne, zamykano kościoły. Opiekowała się uwięzionymi kapłanami, którzy przebywali w bratysławskim szpitalu. W 1952 r. na jej oddział został przywieziony z więzienia kapłan, ciężko pobity przez policję. Pilnujący go strażnik powiedział jej, że po powrocie do więzienia stanie on przed sądem i zostanie wywieziony na Syberię na pewną śmierć. Świadoma podejmowanego ryzyka, dosypała strażnikowi środka nasennego do herbaty i pomogła kapłanowi uciec. Po kilku dniach próbowała pomóc w ucieczce grupie innych więźniów (3 kapłanom i 3 seminarzystom), ale plan się nie powiódł. Została aresztowana i poddana wyjątkowo brutalnym torturom. Wszystkie cierpienia przyjmowała z wiarą, w przekonaniu, że cierpi za Chrystusa i jego kapłanów. Została skazana za zdradę stanu na 12 lat więzienia i 10 lat pozbawienia praw cywilnych. Zachorowała na gruźlicę i raka. Zmarła w 1955 r. Została beatyfkowana w 2003 r.
na podstawie: www.brewiarz.pl