Po krótkim okresie pracy w Quebec osiadła na stałe w Montrealu, gdzie w 1823 r. wyszła za mąż za pięćdziesięcioletniego ziemianina. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci, z których dwoje umarło zaraz po urodzeniu. W 1827 r. zmarł jej mąż, a w 1828 r. trzecie dziecko. Wtedy poświęciła się całkowicie ubogim i potrzebującym, włączając się w działalność Stowarzyszenia Panien Miłosierdzia, Bractwa Dobra Publicznego, Bractwa Świętej Rodziny i Dzieła Nawróconych Dziewcząt. W 1828 r. otworzyła pierwszy przytułek dla starszych i ubogich kobiet. Niosła pomoc ofiarom epidemii oraz wojny domowej. W 1843 r. biskup Montrealu dokonał obłóczyn Emilii i jej siedmiu współpracownic. W rok później pierwsze siostry złożyły śluby zakonne, a Emilia została wybrana na przełożoną generalną nowego zgromadzenia zakonnego, nazwanego Siostrami Opatrzności. Pod jej kierunkiem instytut rozwijał się błyskawicznie: powstawały nowe domy, do których stopniowo przyjmowano i otaczano opieką sieroty, staruszki, chorych i starszych kapłanów, a także osoby chore umysłowo. Zmarła w 1851 r. Beatyfikował ją św. Jan Paweł II w 2001 r.
na podstawie: www.brewiarz.pl