Pracował nad reformą Kościoła w Italii, Niemczech i Czechach. Mając 43 lata został generałem zakonu kapucynów. Założył kilka klasztorów w Pradze, w Wiedniu i w Grazu. Był znany jako dobry kaznodzieja, gorliwy apostoł oraz dyplomata i mediator między panującymi. Przyczynił się do odniesienia zwycięstwa nad Turkami pod Szekesfehervar w 1601 r. i do stworzenia Ligi Świętej. Pełnił misje dyplomatyczne we Włoszech, w Austrii, Bawarii, Hiszpanii i Francji. Mimo licznych obowiązków publicznych, najważniejszym momentem dnia była dla niego Msza św., którą odprawiał czasami nawet dwie godziny. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką i teologiczną. Na szczególną uwagę zasługują kazania, dzieła egzegetyczne i apologetyczne. Najcenniejsze z nich to Dzieje luteranizmu i jego teologia. Zmarł w 1619 r. Beatyfikował go Pius VI w 1783 r., a kanonizował Leon XIII w 1881 r. Jan XXIII ogłosił go w 1959 r. doktorem Kościoła.
Na podstawie: www.brewiarz.katolik.pl