Został mianowany kanonikiem przy kolegiacie św. Idziego, a w dwa lata potem również kanonikiem przy kościele świętych Piotra i Pawła w Wyszechradzie. W roku 1390 został mianowany archidiakonem i proboszczem w Zatoc (Saaz). Stąd jednak rychło arcybiskup Pragi powołał Jana na swojego wikariusza generalnego. Był to wielki zaszczyt, bowiem urząd ten dawał Janowi pierwsze miejsce po metropolicie w diecezji. Podczas trwającego sporu między Wacławem IV Luksemburczykiem a arcybiskupem Pragi, św. Jan, będąc mediatorem, został uwięziony przez króla i poddany torturom. Potem zrzucono go z mostu Karola IV do rzeki Wełtawy. Według “Kroniki” Tomasza Ebendorfera z Haselbach z 1450 r. św. Jan zginął, ponieważ odmówił ujawnienia tajemnicy spowiedzi małżonki królewskiej – królowej Zofii. Ciało Męczennika znaleziono dopiero po pewnym czasie i pochowano je w kościele św. Krzyża. Z czasem przeniesiono je do grobowca pod katedrą. Kult Męczennika zaczął się szerzyć spontanicznie. Szybko pojawiły się pierwsze jego życiorysy, a nawet była oddawana mu liturgiczna cześć. Innocenty XIII w 1720 r. beatyfikował go, a w 1729 r. papież Benedykt XII ogłosił go świętym. Podobnie jak język św. Antoniego w Padwie, tak też język św. Jana Nepomucena zachował się i jest przechowywany w relikwiarzu katedry praskiej.
na podstawie: www.brewiarz.pl
