Benedykt urodził się ok. 480 r. wraz ze swoją bliźniaczą siostrą, św. Scholastyką. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym miasteczku, a potem w Rzymie. Opuścił jednak wieczne miasto szybko, gdyż chciał oddać się Panu Bogu na wyłączną służbę jako asceta. Zamieszkał w grocie, gdzie mógł oddać się wyłącznie kontemplacji. Z czasem zaczęli przyłączać się do niego uczniowie, także z pustelnika przeobraził się w ascetę zamieszkującego pustynię wraz z innymi. Po pewnym czasie przeniósł się na Monte Cassino do ruin dawnej fortecy rzymskiej, gdzie rozpoczął budowę nowego klasztoru i kościoła. Gdy mury nowej placówki zaczęły się zapełniać adeptami, Benedykt postanowił ułożyć regułę. We wszystkim: w modlitwie, uczynkach pokutnych, w pracy i w spoczynku, w posiłku i piciu zaleca umiar: “złoty środek”. Dewizą Patriarchy było: Ora et labora – Módl się i pracuj! Reguła św. Benedykta stała się podstawą dla wielu innych. Wywarła poważny wpływ na całe życie Europy Zachodniej. Dzieło to jest imponujące i niepowtarzalne. Sława Benedykta rozchodziła się szeroko. Powiększać ją miały cuda, o których wspomina św. Grzegorz. Benedykt zmarł 21 marca 547 r. w kilka dni po śmierci swojej siostry, św. Scholastyki, założycielki żeńskiej gałęzi benedyktynów. Pochowano ich razem we wspólnym grobie na Monte Cassino. Potem relikwie zostały przeniesione do Francji, gdzie znajdują się do dnia obecnego. Paweł VI w roku 1964 ogłosił go patronem Europy.
Benedyktyni przez długie wieki byli najpotężniejszą rodziną zakonną na świecie. Ich klasztory dochodziły do liczby kilku tysięcy, a liczba mnichów dochodziła do wielu dziesiątków tysięcy. Z modelu życia benedyktyńskiego wyrosły inne rodziny zakonne. Zakony te wydały kilka tysięcy świętych i błogosławionych, dały Kościołowi ponad 20 papieży.
na podstawie: www.brewiarz.katolik.pl