Jako 21-letnia dziewczyna wstępuje do klasztoru urszulanek w Krakowie i przyjmuje zakonne imię Maria Urszula. Wyróżniała się gorliwością w modlitwie i umartwieniach.
Zajmowała się młodzieżą, pełniąc funkcje wychowawczyni internatu oraz nauczycielki. W 1904 r. zostaje przełożoną. W 1907 r. wyjeżdża do pracy dydaktycznej w Petersburgu. Następnie przenosi się do Finlandii, gdzie otwiera gimnazjum dla dziewcząt. Podczas I wojny światowej apostołuje w krajach skandynawskich, wygłasza odczyty o Polsce i organizuje pomoc dla osieroconych polskich dzieci. W roku 1920 wraca do Polski. Osiedla się w Pniewach koło Poznania, gdzie – z myślą o pracy apostolskiej w nowych warunkach – zakłada zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, zwane urszulanki szare. Całe życie wiele podróżowała, wizytowała poszczególne domy i kształtowała w siostrach ducha ewangelicznej radosnej służby. „Naszą polityką jest miłość. I dla tej polityki jesteśmy gotowe poświęcić nasze siły, nasz czas i nasze życie” – powtarzała często. Jej życie było ofiarną służbą Bogu, ludziom, Kościołowi i ojczyźnie.
Umarła w 1939 r. w Rzymie. Tam też została pochowana w domu generalnym mieszczącym się przy via del Casaletto. Jan Paweł II beatyfikował ją w 1983 r., a w 2003 r. kanonizował.
na podstawie: www.brewiarz.katolik.pl
