Ks. Jerzy Mirewicz, znany jezuita, szczególnie tu na Wyspach Brytyjskich, od kilku lat – już świętej pamięci, w jednej ze swoich książek napisał między innymi takie słowa: „Chrześcijanie ujmują swoje życie jako podróż do wiecznej ojczyzny, jako pielgrzymowanie do nieba, do domu. Jest to dom Ojca. Jezus Chrystus jest tego domu Panem. Wszyscy ludzie, dopóki żyją na ziemi, mogą osiągnąć ten cel wyznaczony nam przez Trójcę Przenajświętszą, jeżeli idą – mówiąc językiem Ewangelii – wąską drogą i usiłują wejść do królestwa Bożego ciasnymi drzwiami. Czy zaraz na początku homilii nie przelękliście się tej wąskiej drogi i ciasnych drzwi? Czy przypadkiem nie sądzicie, jak niektórzy, że należy tak przekazywać naszym czasom katolicki dogmat i etykę, „żeby katolicyzm był łatwiejszy do przyjęcia i przyjemniejszy do przeżycia”.
Rzeczywiście bardzo często powtarzana jest opinia przez sporą liczbę chrześcijan, że w Kościele musi coś się zmienić. Pytanie, które w dzisiejszej Ewangelii postawił Chrystusowi człowiek nieznany z imienia: „Czy tylko nieliczni będą zbawieni?” – jest pytaniem bardzo wielu ludzi. Ale czy prawdziwa intencja tak zadanego pytania nie jest głęboko ukryta gdzieś za fasadą rzekomej troski o Kościół, o którym mówi się z zatroskaniem: No bo przecież przybędzie wiernych. Konfesjonały częściej będą słyszały dyskretne stuknięcia, ponieważ uklękną przy kratkach ci, którzy dotychczas nie mogli, albo nie zgadzali się z nauką Kościoła uważając, że już jest najwyższy czas, aby zrzucić maskę zacofania i stanąć wreszcie w szeregu nowoczesnych instytucji. A faktycznie, tak naprawdę chodzi przede wszystkim – jakby powiedział ksiądz profesor Włodzimierz Sedlak – o pewien rabat etyczny, pewien luz moralny, coś w rodzaju amnestii duchowej. Po prostu chodzi o ulgę natury ewangelicznej.
Swego czasu zapytano Ojca Świętego Jana Pawła II: „Czy nie stawia za dużych wymagań członkom Kościoła?” Wtedy on odpowiedział: „Też sobie stawiam takie pytanie. Ale jeżeli chce się być wiernym Jezusowi i Jego Ewangelii nie można nie wymagać od siebie”.
Kiedy Matkę Teresę jeden z dziennikarzy zapytał co jej zdaniem należałoby zmienić w Kościele, ona odpowiedziała krótko i zdecydowanie: „Ciebie i mnie, drogi panie!”
Wspomniany już ks. prof. Sedlak bardzo trafnie ujął rozumowanie takich katolików nazywając je nawet słusznym – tylko idąc konsekwentnie za taką logiką „należałoby znieść w blokach górne piętra, ponieważ ludzie słabi, niedołężni, kalecy nie są w stanie tam dojść. W ramach umasowienia turystyki należałoby trotylem wysadzić szczyt Giewontu, żeby inwalidzi, sercowi, paralitycy też mieli ambicję zdobyć szczyt. W imię tej samej logiki należałoby obniżyć poziom szkoły, ażeby ułomni na umyśle też mieli pretensje pretendować do pierwszego ucznia. Tylko logika słuszna w obrębie chrześcijańskich zasad przetransponowana na życie codzienne stwarza szereg paradoksów niemożliwych do przyjęcia, paradoksów, które w imię codziennej, normalnej logiki nie uznaje nikt zupełnie. W sporcie, w turystyce, w nauce stawia się ciągle coraz większe wymagania. Od Kościoła katolickiego żąda się, przynajmniej w swoich nadziejach, żeby poprzez wysoko postawioną poprzeczkę przez Chrystusa przed XX wiekami, dzisiaj ze względu na cherlactwo duchowe człowieka obniżyć tę poprzeczkę, żeby on również mógł być olimpijczykiem etycznym i miał prawo do nazywania się świętym w dzisiejszych kategoriach wymiaru”.
Odpowiedź Jezusa: „Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi” – nie jest odpowiedzią jakiej spodziewał się człowiek, który postawił swoje pytanie. Przechodzenie przez ciasne drzwi i wspinanie się niewygodną drogą mówi o trudzie, o wysiłku, a nie o wygodnym sposobie życia. „Nie wiecie czyjego ducha jesteście” – powiedział Chrystus Pan do nie pojmujących Jego nauki. Dziś, po tylu wiekach, mówi te same słowa jeszcze z większym naciskiem, bo ci, którzy powinni widzieć – wciąż nie widzą właściwego sensu chrześcijaństwa. Dlatego pytają czy Kościół nie zmodyfikuje swoich surowych reguł, w których nie ma żadnej tolerancji dla ludzkich uczuć? Nie mogą zrozumieć, jak można nakazać trwać w bólu niedobranej parze małżeńskiej. Jeżeli kogoś znienawidziło się – czy można zmusić na siłę do kochania? Kościół chyba nie rozumie, że instynkt płciowy jest naturalnym instynktem człowieka. To są pytania, które wystarczą, aby Chrystusa i Jego Kościół głoszący Ewangelię dzisiejszemu światu całkowicie zdyskredytować.
A tymczasem nie widzi się i nie chce się widzieć, że to nie Chrystus uważa, iż można wziąć ludzkie serce jak łodygę i nagiąć do świata, przywiązać palikiem i ono krzywo urośnie. Chrystus nie przemoc proponuje, ale jeżeli ludzkie serce wybiera drugie serce – to żeby było za nie odpowiedzialne. Chodzi więc o pewną mądrość, dojrzałość, która potrafi zobaczyć przede wszystkim człowieka a nie tylko jego cielesność. Chodzi więc o rozwagę, o mądrość, o siłę wewnętrzną. Tu dopiero nabierają wyrazistości Jezusowe słowa: „Jarzmo moje jest słodkie, a brzemię lekkie”. Tu dopiero człowiek naprawdę odkrywa, że Pan Jezus nie pozostawia go samego tylko z wymaganiami. Gdyby tak było – byłby Bogiem okrutnym. Ale On przecież samego siebie daje i stale towarzyszy na człowieczej drodze ze swoim nieskończonym miłosierdziem. Byleby tylko człowiek zechciał usiłować przechodzić przez ciasną bramę. Ta ciasna brama oznacza ciągłe zrzucanie ze swojego serca pychy, bo to ona uniemożliwia przechodzenie. Jezusowa brama oznacza godzenie się ze swoją małością i niewystarczalnością, a tym samym uznanie całkowitej swojej zależności od Boga. Moje zaufanie nie we mnie, ale tylko i wyłącznie w Bogu jest i w Jego łasce.
Owe ciasne drzwi, o których jest mowa w dzisiejszej Ewangelii, są nie tylko obrazem ludzkiego wysiłku. Drzwiami do Bożego królestwa jest sam Chrystus Pan. On sam tak siebie nazwał: „Ja jestem bramą. Jeśli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony”. Pan Jezus cichy i pokorny, kochający aż do śmierci na krzyżu jest więc tą ciasną bramą, przez którą przechodząc mam się upodobniać do Niego. Wciąż, każdego dnia, każdej chwili.
O świętym Izydorze z Sewilli opowiadają, że miał duże trudności z nauką, do której zresztą zbytnio się nie przykładał. Pewnego dnia usiadł obok małego źródełka. Patrzył na wydrążenia w skale, które wyżłobiła woda, kapiąc kropla po kropli przez długie lata. Widok ten sprawił, że odtąd odmienił zupełnie styl swojego życia. Wrócił do domu i zaczął systematycznie wymagać od siebie coraz więcej, tak, że nie tylko nie było już kłopotu z nauką, ale z czasem stał się jednym z największych uczonych swojej epoki. Dla niego te zwykłe krople wody stały się zbawienne. To one sprawiły, że stał się cenionym historykiem Hiszpanii. Co więcej – jest doktorem Kościoła i przez ten Kościół jest czczony jako święty.
