Prowadził bardzo intensywne życie wewnętrzne. Wierzył głęboko w Opatrzność Bożą oraz miał szczególne nabożeństwo do Dzieciątka Jezus. W 1520 r. powrócił na dwa lata do rodzinnego miasta Vicenza, gdzie oddał się całkowicie pracy apostolskiej: na ambonie, w konfesjonale, w katechizacji ubogiej młodzieży, w odwiedzaniu chorych w szpitalach i ubogich w przytułkach. Dokoła niego zaczęli gromadzić się uczniowie. Z powodu wielkiej gorliwości zwano go “łowcą dusz”. Założył z Piotrem Carafa, późniejszym papieżem Pawłem IV, nowy zakon Kleryków Regularnych, zwanych teatynami. Został przełożonym zgromadzenia w Wenecji, a następnie w Neapolu. W 1547 r. w Neapolu wybuchła wojna domowa. Kajetan miał prosić Boga, by przyjął ofiarę jego życia dla zahamowania rozlewu krwi. Bóg widać przyjął ofiarę, gdyż tego samego roku Kajetan zmarł po 67 latach życia. Beatyfikacja odbyła się w 1629 r. Dokonał jej Urban VIII. Do chwały świętych wyniósł go Klemens X w 1671 r.
na podstawie: www.brewiarz.katolik.pl