Przełożeni wysłali go na studia logiki i filozofii do Padwy, a potem na studia teologiczne. Wyświęcony w 1582 r. na kapłana, został mianowany profesorem teologii dla kleryków kapucyńskich. Równocześnie pogłębiał studia biblijne. Pragnąc zapoznać się z Pismem Świętym w języku oryginalnym, studiował hebrajski, aramejski, chaldejski i grecki.
Pracował gorliwie nad reformą Kościoła w Italii, Niemczech i Czechach. Mając 43 lata został generałem zakonu. Był znany jako kaznodzieja, gorliwy apostoł oraz dyplomata i mediator między panującymi. W kazaniach i w rozmowach prywatnych, jak i w publicznych dysputach bronił wiary, wykazując fałszywość sądów atakujących prawdy Boże. Przyczynił się do odniesienia zwycięstwa nad Turkami pod Szekesfehervar na Węgrzech w 1601 r., gdzie pełen niezwykłej odwagi z krzyżem w ręku, prowadził wojsko do zwycięskiej bitwy. Na prośbę króla Hiszpanii, Filipa III, zorganizował koalicję państw chrześcijańskich – Ligę Świętą – pod dowództwem Hiszpanii przeciwko Unii Protestanckiej. Pełnił również misje dyplomatyczne we Wloszech, na dworach Austrii, Bawarii i Francji. Zmarł w 1619 r. Pius VI dokonał jego beatyfikacji w 1783 r., a kanonizował go Leon XIII w 1881 r. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacka i teologiczną. Wszystkie jego pisma zebrano w 15 tomach. Ze względu na nie Jan XXIII ogłosił go w 1959 r. doktorem Kościoła.
na podstawie: www.brewiarz.pl