Wkrótce potem, po klęsce w bitwie z wojskami księcia nowogrodzkiego, zostali zmuszeni do rezygnacji z Halicza i udali się na Węgry. W 1241 r. Koloman zmarł na skutek ran odniesionych w bitwie z Tatarami. Po jego śmierci Salomea wróciła do Polski. W 1245 r. wstąpiła do klasztoru klarysek w Zawichoście koło Sandomierza. Kilkanaście lat później ze względu na niebezpieczeństwo najazdu Tatarów, jej brat Bolesław Wstydliwy przeniósł siostry z Salomeą do klasztoru w Skale pod Krakowem. W Skale Salomea spędziła pozostałe lata swego życia. Jej troską było zabezpieczenie siostrom utrzymania. By również po jej śmierci klasztor nie cierpiał niedostatku, wyposażyła testamentem kościół klasztorny w kosztowne paramenty i naczynia liturgiczne. Zaopatrzyła również klasztor w odpowiednie książki. Założyła przy klasztorze miasto na prawie niemieckim. W 1268 r. poważnie rozchorowała się. W spisanym testamencie wszystko, co jeszcze miała, przekazała klasztorowi na utrzymanie mniszek. Zmarła w opinii świętości w 1268 r. i została pochowana pod kościołem klasztornym na Grodzisku. Starania o kanonizację Salomei rozpoczęto zaraz po jej śmierci, jednak dopiero w 1672 r., została beatyfikowana przez Klemensa X.
na podstawie: www.brewiarz.pl