Kiedy Brunon wystąpił przeciw niemu z powodu symonii, stracił urząd, majątek i musiał opuścić miasto. Wrócił do Reims, gdzie zaproponowano mu biskupstwo. Jednak nie przyjął tej godności. W 1084 r. pod Genoble założył z sześciu towarzyszami osadę eremicką, zwaną Wielką Kartuzją, która stała się kolebką nowego zakonu – kartuzów. W 1090 r. został wezwany do Rzymu przez swojego dawnego ucznia – papieża bł. Urbana II – na doradcę. Bruno zabrał ze sobą kilku towarzyszy i z nimi zamieszkał przy kościele św. Cyriaka. W tym czasie na Rzym najechał antypapież i papież wraz z Brunonem musieli chronić się ucieczką. Daremnie Brunon błagał papieża, by mu pozwolił wrócić do Francji. Papież zgodził się jedynie, by mnich założył nową kartuzję w Kalabrii. Król Roger ofiarował mu ustronne miejsce, zwane La Torre. Tu wystawiono w 1092 r. nową kartuzję, która istnieje do dnia dzisiejszgo. Zmarł w 1101 r. Jego śmiertelne szczątki pochowano w kościele opactwa. W 1513 r. znaleziono je jeszcze nienaruszone. Jego kanonizacja nie odbyła się nigdy, ale na oddawanie mu kultu pozwolił Leon X. W 1623 r. Grzegorz XV rozszerzył jego kult na cały Kościół. Jest patronem kartuzów.
na podstawie: www.brewiarz.pl
