Za pontyfikatu Urbana VIII wstąpił do służby papieskiej, gdzie zajmował różne stanowiska. W 1645 r. został kardynałem i legatem w Ferrarze. W 1650 r. został konsekrowany na biskupa Novary. Wiódł życie surowe, niemal odosobnione. Został papieżem w wieku 65 lat. Jego pontyfikat był jednym z ważniejszych w dziejach Kościoła. Na stolicy Piotrowej rozwinął nader wszechstronną działalność. Zmienił styl życia swojego dworu: zaniechał wystawnych przyjęć i życia ponad stan. Zabiegał o morale duchownych. Nawoływał do ewangelicznego kaznodziejstwa, katechizowania, ścisłego przestrzegania ślubów zakonnych, stosowania rygorystycznych kryteriów przy doborze kandydatów na księży i biskupów. Walczył o sprawną administrację kościelną. Podjął reformę finansową Państwa Kościelnego, ograniczył liczbę kupowanych stanowisk urzędniczych i przeprowadził drastyczne reformy skarbowe. Wystąpił przeciw nepotyzmowi, w bulli Coelestis pastor potępił kwietyzm. Wydał też liczne dekrety o częstym przyjmowaniu Komunii św. i częstym odbywaniu spowiedzi św. Zabierał głos w sprawie Murzynów afrykańskich porywanych do Ameryki. Szczególną troską otoczył tereny misyjne, ustanawiając w nich hierarchię kościelną. Był przeciwnikiem absolutyzmu i gallikanizmu. Potępił błędy Molinosa i zaprotestował przeciwko edyktowi nantejskiemu króla Francji, Ludwika XIV, który zbyt wielkie przywileje nadawał kalwinom z krzywdą dla katolików. Doprowadził też do układu króla Polski Jana III Sobieskiego z Leopoldem I, cesarzem, w wyniku którego doszło do wspólnej akcji pod Wiedniem i zwycięstwa nad Turkami (1683). Zdeptanie potęgi tureckiej, zagrażającej Europie, było poniekąd ukoronowaniem jego pontyfikatu. Zmarł w 1689 r. Zaraz po jego śmierci rozpoczął się proces kanoniczny, jednak dopiero Jan XXIII w 1959 r. wyniósł go do chwały ołtarzy.
na podstawie: www.brewiarz.pl
