Był spowiednikiem i mistrzem nowicjatu. Wraz ze św. Teresą z Avila, postanowił wytężyć wszystkie siły, by przeprowadzić reformę zakonu karmelitańskiego. Nie wszystkim jednak to się podobało i w 1578 r. został aresztowany przez oponentów i osadzony na 9 miesięcy w więzieniu klasztornym. Był nie tylko pozbawiony wolności, ale skazany na głód i częstą chłostę. Jednak nie załamał się. Pan Bóg w tych miesiącach udręki zalewał go potokami pociech mistycznych. Po długich przygotowaniach udało mu się uciec z więzienia i podjąć dalszą reformę klasztorów. Najbardziej sławny stał się jednak dzięki swoim pismom. Część spalono, ale pozostały 22 dzieła, które dla mistyki chrześcijańskiej mają bezcenną wartość. Najważniejsze z nich to Noc ciemna i Pieśń duchowa. Są one perłą w światowej literaturze mistyki. Zostały przełożone na wszystkie znane języki świata. Nie mniejszym powodzeniem cieszą się: Droga na Karmel i Żywy płomień. Nikt przed nim nie poddał stanów mistyki tak subtelnej analizie. Miał także wybitne zdolności plastyczne. Umiał rysunkiem, poglądowo, wizualnie przedstawić nawet bardzo skomplikowane drogi mistyki. Chyba to jedyny wypadek w dziejach mistyki katolickiej. Zmarł w wieku 49 lat. Jego relikwie znajdują się w kościele karmelitów w Segovii. Beatyfikowany w 1591 r., kanonizowany w 1726 r. W 1926 r. Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła.
na podstawie: www.brewiarz.katolik.pl
