Po powrocie do Paoli założył w pobliżu miasta pustelnię i oddał się bardzo surowemu życiu. Powoli zaczęli do niego dołączać uczniowie i tak powstała nowa rodzina zakonna braci “najmniejszych” – “minimitów”. Do trzech ślubów zakonnych Franciszek dołączył ślub czwarty: zachowania przez całe życie postu od mięsa i nabiału. Obecnie do rodziny zakonnej eremitów św. Franciszka należą minimici, minimitki oraz tercjarze minimiccy. Pan Bóg obdarzył Franciszka darem czynienia cudów. Miał m.in. wskrzesić Mikołaja, syna swojej siostry Brygidy. Podanie głosi, że kiedy statek nie chciał zabrać go na Sycylię, gdzie miał założyć nowy klasztor, przepłynął z Italii na tę wyspę na swoim płaszczu. Dzięki sławie świętości życia i cudów mnożyły się także fundacje nowych klasztorów w Europie. Król francuski, Ludwik XI, kiedy był ciężko chory, i zaprosił go do siebie w nadziei, że św. Franciszek go uzdrowi. Nie uzdrowił wprawdzie króla, ale przygotował go do chrześcijańskiej śmierci. Będąc we Francji założył kilka klasztorów swojego zakonu. Regułę, którą ułożył, w 1493 r. zatwierdził papież Aleksander VI. Franciszek został doradcą Karola VIII. Jako asceta wzorował się na doświadczeniach ojców pustyni. Zmarł w 1507 r. we Francji. Tam też został pochowany. Jego beatyfikacji dokonał w 1513 r. papież Leon X. Tenże papież w sześć lat później wyniósł go do chwały świętych.
na podstawie: www.brewiarz.pl
