Pracował jednak w Europie. Z początku wiele czasu poświęcił na pogłębienie w sobie życia wewnętrznego i dla swoich studiów. Ze szczególnym zamiłowaniem zagłębiał się w Pismo święte. Potem przemierzał miasta i wioski, nawołując do poprawy życia i pokuty. Dar wymowy, jego niezwykle obrazowy i plastyczny język, postawa ascetyczna, żar i towarzyszące mu cuda gromadziły przy nim tak wielkie tłumy, że musiał głosić kazania na placach, gdyż żaden kościół nie mógł pomieścić słuchaczy. Ewangelizował we Francji i Italii. Jedno z jego kazań wywarło tak wielkie wrażenie na Papieżu, że nazwał go “Arką Testamentu” i polecił mu, by wygłaszał kazania do tłumów pielgrzymów, którzy przybywali do Rzymu. Na prośbę kardynała Ostii Antoni napisał Kazania na święta. Głosił także kazania wielkopostne. Obdarzony był wieloma charyzmatami – miał dar bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach, proroctwa. Wykładał filozofię na uniwersytecie w Bolonii. Zmarł w 1231 r. mając zaledwie 36 lat. Jego pogrzeb był wielką manifestacją. W niecały rok później w 1232 r., papież Grzegorz IX zaliczył go w poczet świętych. O tak rychłej kanonizacji zadecydowały rozliczne cuda i łaski, jakich wierni doznawali na jego grobie. Komisja papieska stwierdziła w tak krótkim czasie 5 uzdrowień z paraliżu, 7 wypadków przywrócenia niewidomym wzroku, 3 głuchym słuchu, 2 niemym mowy, uzdrowienie 2 epileptyków i 2 wypadki wskrzeszenia umarłych. Kult św. Antoniego rozszedł się po całym świecie bardzo szybko. W 1946 r. Pius XII ogłosił go doktorem Kościoła. Na miejscu grobu św. Antoniego wznosi się potężna bazylika, jedno z najbardziej popularnych sanktuariów w Europie.
http://www.brewiarz.pl
