Tęsknota za życiem zakonnym była jednak tak wielka, że kiedy miał 27 lat wstąpił do benedyktynów we Francji. W 1063 r. został przeorem. Jako przeor rządził klasztorem przez 14 lat, a przez 15 lat jako opat. W tym czasie powstały jego dzieła: Monolog, Wprowadzenie, O dziewictwie, O wolnej woli, O gramatyce i O przypadku diabła. W tym czasie nawiązał kontakty z najwybitniejszymi osobistościami – świeckimi i duchownymi. Składał wizyty, udzielał rad, brał żywy udział w zjazdach i synodach. To mu zjednywało powszechny szacunek. W 1078 r. Wilhelm II powołał go na stolicę prymasowską w Canterbury. Doszło jednak do konfliktu na tle królewskich roszczeń dotyczących zarządzania Kościołem na terenie Anglii. Anzelm musiał opuścić Anglię. Prosił Urbana II, aby zwolnił go z urzędu arcybiskupa, ale ten się nie zgodził. Zaczął prowadzić życie tułacze. Po śmierci Wilhelma II, powraca do Anglii. Realizując wytyczne papieskie, wchodzi w ponowny konflikt i zostaje skazany na wygnanie. Porozumienie króla z Rzymem, umożliwiło Anzelmowi powrót do Canterbury. Zajął się duszpasterstwem i reformowaniem życia zakonnego. Powstały wtedy jego dzieła teologiczne i filozoficzne, m.in. List o wcieleniu Słowa, O pochodzeniu Ducha Świętego, Dlaczego Bóg stał się Człowiekiem, O dziewiczym poczęciu, O grzechu pierworodnym. Dzieła te utorowały drogę do syntezy scholastycznej – stąd nazywany jest “Ojcem scholastyki”. Stworzył podstawę do rozważań wzajemnego stosunku wiary i rozumu, które nie wykluczają się, ale uzupełniają. Według niego wiara uprzedza rozum, a ten wyjaśnia jej tajemnice. Daje pierwszeństwo wierze. Zmarł w 1109 r. Papież Aleksander VII w 1492 r. zezwolił na jego kult, a papież Aleksander VIII w 1690 r. kanonizował go. W 1720 r. papież Klemens XI ogłosił go doktorem Kościoła.
na podstawie: www.brewiarz.pl
