Po przyjęciu święceń kapłańskich pracował jako kapelan szpitala, gdzie założył zgromadzenie żeńskie dla pielęgnowania chorych. Następnie został misjonarzem. Wędrował od wioski do wioski, od miasteczka do miasteczka i głosił słowo Boże. Zwalczał szerzący się jansenizm, w którym widział głównego wroga pobożności chrześcijańskiej. W czasie swoich wędrówek wygłosił około 200 rekolekcji i misji. Aby swojemu słowu nadać skuteczność, podejmował w intencji nawrócenia grzeszników wiele pokut. Miał szczególne nabożeństwo do Matki Bożej. Oddał się Jej w „niewolę miłości” i na wyłączną własność. W Jej ręce złożył wszystkie swoje zasługi, modlitwy, posty, uczynki pokutne i prace apostolskie. Napisał Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Matki Najświętszej, w którym uzasadnił korzyści, jakie daje oddanie się Maryi. Zostawił także regulaminy bractw, które zakładał, oraz teksty pobożnych pieśni, które ułożył. Zostawił wreszcie kilka traktatów teologicznych i ascetycznych, z których najciekawszy to traktat Miłość Jezusa – odwieczna Mądrość. Zbyt intensywna apostolska praca wyczerpała jego siły. Zmarł 28 kwietnia 1716 roku, mając zaledwie 43 lata. Pozostawił po sobie dwa zakony: Towarzystwo Maryi i Zgromadzenie Córek Mądrości (Bożej). Jako cel wyznaczył swoim synom i córkom duchowym nauczanie ubogiej młodzieży, nawiedzanie i doglądanie chorych w szpitalach i domach prywatnych oraz służenie pomocą wszystkim, którzy się do nich o nią zwrócą. Ludwika beatyfikował w roku 1888 papież Leon XIII, a kanonizował w roku 1947 papież Pius XII.
www.brewiarz.pl
