W 1115 r. podczas burzy omal nie zginął od pioruna. Wydarzenie to spowodowało zmianę jego życia. Wstąpił do benedyktynów, podejmując pokutę i modlitwę. Wyrzekł się godności i majątków kościelnych. W opactwie otrzymał święcenia kapłańskie i zaczął pracować jako wędrowny kaznodzieja. Przemierzał miasta Galii, głosząc ideał pokuty i nawołując do zmiany obyczajów. W 1120 r. założył zakon według reguły św. Augustyna w Premontre (norbertanów). Od 1126 r. był arcybiskupem Moguncji, gdzie pracował nad odnową Kościoła. Wypełniał również obowiązki kanclerza Rzeszy. Jego zasadniczość i surowość stały się powodem rozruchów, a w konsekwencji opuszczenia przez niego miasta. „Na tle gorliwej i owocnej pracy dla Kościoła cieniem kładzie się jego stosunek do Polski” – pisał Henryk Fros SJ – gdyż wysuwał roszczenia jurysdykcyjne wobec diecezji polskich, nie uznając metropolii gnieźnieńskiej. Zmarł w 1134 r. w Magdeburgu. Jego kult zatwierdził w 1582 r. papież Grzegorz XIII, na cały zaś Kościół rozszerzył go papież Grzegorz XV w 1621 r.
na podstawie: www.brewiarz.katolik.pl