Jednocześnie prowadził bardzo głębokie życie wewnętrzne. Codziennie uczestniczył we Mszy św., czerpiąc z Eucharystii siły do wypełniania swego powołania. Posługę chorym traktował jako misję powierzoną mu od Boga. Ludzi biednych leczył za darmo. Z narażeniem życia uczestniczył w ewakuacji szpitala podczas erupcji Wezuwiusza w 1906 r. W 1911 r. ofiarnie angażował się w walce z cholerą, a także był pionierem na terenie Neapolu jeśli chodzi o leczenie cukrzycy. Był odpowiedzialny za Instytut Anatomii i przyczynił się do jego rozwoju. Podczas I wojny światowej leczył z wielkim poświęceniem żołnierzy. Odznaczał się niezwykłą wrażliwością na cierpienie drugiego człowieka. Dbał nie tylko o zdrowie fizyczne pacjentów, ale także troszczył się o ich stan duchowy i udzielał im w tym zakresie mądrych porad. Zmarł 12 kwietnia 1927 r. Został beatyfikowany w 1975 r. przez papieża Paweł VI, który powiedział, że: “Postać Józefa Moscatiego potwierdza, że powołanie do świętości jest skierowane do wszystkich. Ten człowiek uczynił ze swego życia dzieło ewangeliczne. Był profesorem uniwersytetu. Zostawił wśród swoich uczniów pamięć niezwykłej wiedzy, ale przede wszystkim prawości moralnej, czystości wewnętrznej i ducha ofiary”. W 1987 r. został kanonizowany przez Jana Pawła II.