Gazeta Niedzielna

Urodziła się w 1800 r. w kanadyjskim Montrealu jako ostatnia z piętnaściorga dzieci Antoniego i Józefy, zamożnych i pobożnych mieszczan. W wieku 4 lat, po śmierci matki, została zaadoptowana przez ciotkę. Wykształcenie otrzymała u sióstr Notre-Dame, u których przebywała aż do śmierci ojca w 1814 r. Później zamieszkała najpierw z ciotką, a potem ze swymi żonatymi braćmi, pomagając im w obowiązkach domowych, a jednocześnie poświęcając część swego czasu na odwiedzanie chorych i dzieła miłosierdzia.

Po krótkim okresie pracy w Quebec osiadła na stałe w Montrealu, gdzie w 1823 r. wyszła za mąż za pięćdziesięcioletniego ziemianina. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci, z których dwoje umarło zaraz po urodzeniu. W 1827 r. zmarł jej mąż, a w 1828 r. trzecie dziecko. Wtedy poświęciła się całkowicie ubogim i potrzebującym, włączając się w działalność Stowarzyszenia Panien Miłosierdzia, Bractwa Dobra Publicznego, Bractwa Świętej Rodziny i Dzieła Nawróconych Dziewcząt. W 1828 r. otworzyła pierwszy przytułek dla starszych i ubogich kobiet. Niosła pomoc ofiarom epidemii oraz wojny domowej. W 1843 r. biskup Montrealu dokonał obłóczyn Emilii i jej siedmiu współpracownic. W rok później pierwsze siostry złożyły śluby zakonne, a Emilia została wybrana na przełożoną generalną nowego zgromadzenia zakonnego, nazwanego Siostrami Opatrzności. Pod jej kierunkiem instytut rozwijał się błyskawicznie: powstawały nowe domy, do których stopniowo przyjmowano i otaczano opieką sieroty, staruszki, chorych i starszych kapłanów, a także osoby chore umysłowo. Zmarła w 1851 r. Beatyfikował ją św. Jan Paweł II w 2001 r.

na podstawie: www.brewiarz.pl



Fundacja Veritas

Historia fundacji

Księgarnia Veritas

Przejdź do księgarni

Artykuły


Myśl tygodnia

,,JAK SIEBIE SAMEGO"

Bądź dobry dla siebie. Nie chciej w sobie zmienić od razu wszystkiego. Nie spodziewaj się natychmiastowych wyników swoich postanowień. Nie denerwuj się niepowodzeniami. Nie histeryzuj, gdy popełnisz głupstwo, nie karz siebie zbyt surowo, nie narzucaj się sobie. Umiej przeczekać okresy, gdy cię głowa boli, gdy ci jest smutno, gdy ci się nic nie chce robić, gdy ci życie brzydnie. Wykorzystuj okresy swoich dobrych nastrojów, rozstawiaj umiejętnie bodźce, wyznaczaj sobie nagrody. Bądź cierpliwym wychowawcą samego siebie, tak jak starasz się nim być dla innych.

W przeciwnym razie zamkniesz sparawę stwierdzeniem, że jesteś dobry, albo stwierdzeniem równie jałowym - że jesteś zły.

z: Ks. Mieczysław Maliński, Wszystkie nasze dzienne sprawy, Veritas 1978, ilustr. A. Głuszyński