O samej działalności duszpasterskiej św. Stanisława wiemy niewiele. Wiemy, że w swojej rodzinnej wiosce wybudował drewniany kościół pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, który dotrwał do XVIII wieku. Dla biskupstwa nabył wieś Piotrawin nad Wisłą. Prawdopodobnie wygrał przed sądem książęcym spór o tę wieś ze spadkobiercami jej zmarłego właściciela. Jako biskup polecił pisać Kalendarz Krakowski. Jednak największą jego zasługą jest to, że dzięki poparciu króla Bolesława Śmiałego, który go protegował na stolicę krakowską, udał się do papieża Grzegorza VII wyjednać przywrócenie istnienia metropolii gnieźnieńskiej. W ten sposób raz na zawsze ustały pretensje metropolii magdeburskiej do zwierzchnictwa nad diecezjami polskimi. Dał się poznać jako pasterz gorliwy, ale i bezkompromisowy, Konflikt, który wybuchł między nim a królem Bolesławem miał tragiczny finał. Jego powód do dzisiaj nie jest w pełni jasny, być może chodziło o niemoralne życie monarchy lub obronę poddanych przed jego surowością. W każdym razie w wyniku konfliktu Stanisław został zabity przez drużynę królewską lub przez samego króla podczas Mszy św., którą celebrował w kościele św. Michała na Skałce. Ciało świętego poćwiartowano. W kilka lat później przeniesiono je do katedry na Wawelu, gdzie spoczywa do dzisiaj. Chociaż od początku istniał kult św. Stanisława to jednak jego kanonizacją odbyła się dopiero w 1253 roku. Św. Stanisław jest głównym patronem Polski (obok NMP Królowej Polski i św. Wojciecha, biskupa i męczennika). Jan Paweł II nazwał go „patronem chrześcijańskiego ładu moralnego”. W ciągu wieków przywoływano legendę o zrośnięciu się rozsieczonego ciała św. Stanisława. Kult Świętego odegrał w XIII i XIV wieku ważną rolę historyczną jako czynnik kształtowania się myśli o zjednoczeniu Polski. Wierzono, że w ten sam sposób – jak ciało św. Stanisława – połączy się i zjednoczy podzielone wówczas na księstwa dzielnicowe Królestwo Polskie.
na podstawie: www.brewiarz.katolik.pl
