Dzięki zdolnościom do nauki i umiejętności wykorzystywania zdobytej wiedzy zyskała uznanie. Gdy w 1136 r. Judyta umarła, Hildegarda zajęła jej miejsce. Jako przeorysza podjęła liczne dzieła dla swojego zakonu. By mniszki nie dzieliły murów z zakonnikami, spowodowała przeniesienie konwentu do ufundowanego przez jej rodzinę klasztoru. Po latach zbudowała dla nich jeszcze jeden klasztor. Od trzeciego roku życia miewała wizje. Dopiero, gdy mając 42 lata osiągnęła najwyższe dostępne kobiecie stanowiska w Kościele i uzyskała wpływy w najważniejszych biskupstwach i na dworze papieskim, przyznała się do swoich doświadczeń. Po zbadaniu wizji przez komisję kościelną, zyskała błogosławieństwo i pozwolenie na rozpowszechnienie swoich idei i nakaz spisywania dalszych objawień. Treść przeżyć mistycznych spisała w trzech księgach: “Poznaj drogi Pana”, “Księga zasług życia” i”Księga dzieł Bożych”. Listy i pisma Hildegardy znajdowały czytelników wśród władców kościelnych i świeckich. Jej rozważania z zakresu teologii, filozofii i historii naturalnej były przyjmowane z zainteresowaniem w kręgach kościelnych i świeckich, przynosząc jej powszechny szacunek i uznanie. Wśród wiernych jej osoba stała się obiektem kultu. Historie o jej nadprzyrodzonych zdolnościach przenikały poza klasztorne mury i krążyły po średniowiecznej Europie. Ważne w jej piśmiennictwie były również dzieła o medycynie, historii naturalnej i lecznictwie. W latach 1158-1170 głosiła kazania w Niemczech. Była zapraszana na wykłady i wizytacje w klasztorach. Uważała, że śpiew powinien być nieodłączną częścią liturgii. Pod koniec XX w. jej muzyka zyskała dużą popularność. Zmarła w 1179 r. w klasztorze w Rupertsbergu. W XIV w. została umieszczona w martyrologium jako święta. Papież Benedykt XVI potwierdził w 2012 r., że Hildegarda z Bingen, ze względu na swoje zasługi dla Kościoła i ogromny wkład w rozwój myśli katolickiej, może odbierać cześć jako święta w całym Kościele i ogłosił ją doktorem Kościoła powszechnego.
na podstawie: www.brewiarz.pl