Jego diecezja była wtedy w większości jeszcze pogańska. Z zapałem głosił słowo Boże, stawiał kościoły i sprowadzał kapłanów. Gromadził młodych ludzi, by ich formować i zaprawiać do przyszłej pracy duszpasterskiej, na pół misyjnej. Spod jego ręki wyszło wielu świętych. Zainaugurował w Europie nowy styl Vita Communis – życia wspólnego duchownych.
Założył w Vercelli pierwszy w Europie klasztor. Miał założyć także klasztor żeński, co w owych czasach było zupełną nowością na Zachodzie. W 355 r. na synodzie w Mediolanie, gdy biskupi ariańscy odrzucili postanowienia soboru w Nicei, zarządzenia papieża oraz potępili św. Atanazego, Euzebiusz jako prawowierny biskup został deponowany i skazany na wygnanie do Scytopolis w Palestynie. Biskup-tułacz przebywał potem w Kapadocji i Tebaidzie. Po śmierci cesarza Konstancjusza następca pozwolił mu powrócić do diecezji. Resztę życia poświęcił wykorzenianiu arianizmu. Zmarł w 371 r. Został pochowany w bazylice, którą sam wystawił. Jego kult szybko rozprzestrzenił się w Italii i Galii. Zostawił po sobie kilka pism. Wśród nich tłumaczenie na język łaciński z języka greckiego komentarza do Psalmów Euzebiusza z Cezarei. Z licznych listów zachowały się tylko trzy, wśród nich – do cesarza Konstansa. Zachował się również jego traktat o Trójcy Świętej, w którym w formie dialogu została podana nauka chrześcijańska o tej tajemnicy przeciwko arianom. Dla wielu cierpień, jakie poniósł dla Chrystusa, diecezja w Vercelli czci go jako męczennika.
na podstawie: www.brewiarz.pl